Kritische geluiden?
Door de grotere bekendheid van familieopstellingen, zijn er naast verwondering ook kritische geluiden, scepsis en bezorgdheid. Scepsis aangewakkerd door wetenschappelijke vragen: 'is het bewezen?', 'hoe werkt dat dan?'. En bezorgdheid over de deskundigheid van de opsteller. Welke beroepsachtergrond heeft iemand? Is hij opgeleid en waar is hij opgeleid? Ik ga er van uit dat iemand daar vooraf naar informeert, zodat hij weet bij wie hij zijn vraag neerlegt. Een ander punt van zorg zijn de therapeutische verwachtingen én de wijze waarop mensen hun verantwoordelijkheid uitbesteden aan een opstelling. Ik ga er vanuit dat mensen hun levensvragen zelf willen of kunnen koesteren en zich niet verschuilen achter de antwoorden die zij de opstelling toedichten. Als iemand zegt: ‘uit de opstelling bleek heel duidelijk dat wij beter uit elkaar kunnen gaan’, weet ik dat daar een opstelling nooit over gaat. Het laat mogelijk een krachtige dynamiek zien. Wat dat zien in je teweegbrengt en het paar bijvoorbeeld juist dichter bij elkaar brengt, laat ik bij de vraagsteller.
Een familieopstelling brengt de laag van de ziel in beeld en laat daarmee een deel van de werkelijkheid zien, van dát moment, gezien vanuit dié vraag. Er komt iets aan het licht wat tot nu toe buiten beeld is gebleven. Daarmee kan het een nieuwe impuls geven aan het eigen zoek- en groeiproces, of een antwoord op een belangrijke vraag. Je blijft altijd zelf verantwoordelijk hoe je ermee verder gaat.